Eddy Aangeenbrug (Emmeloord)
Ne bis in idem
Het was alsof de bef om haar hals haar in een wurggreep hield. Ze trok robuust aan het witte koord waarmee de bef haar hals omklemde.
Aan de muur triomfeerde hij. Vreemd grillig, grijze vogel. Haar blik vluchtte van het schilderij naar de schuine wand van de rechtszaal. De adelaar spreidde zijn vleugels, gitzwarte kraalogen doorboorden haar pupillen.
‘De rechtbank.’ De stem van de bode klonk eng zoetgevooisd
Vera knikte bemoedigend naar haar cliënt. Toine werd verdacht van moord op zijn ex-vrouw. Schuldig, sans doute. Maar het openbaar ministerie had een paar desastreuze missers gemaakt. Vera had daarom in een vurig pleidooi gepoogd het OM niet-ontvankelijk te laten verklaren, om Toine op deze manier alsnog vrij te krijgen.
‘De rechtbank is tot een uitspraak gekomen.’ Vera keek de voorzitter aan zonder hem te zien. Balancerend tussen vrees en hoop. Ze sloeg het dossier open, staarde naar een verfrommelde strip paracetamol. De witte tablet hield ze tussen duim en wijsvinger geklemd boven haar nog onaangeroerde glas. Haar greep verslapte. Nu trilde het wateroppervlak en tekende zich een kring af.